بیماری های مشابه

نورولموم‌ها که با نام‌های شوانوما (schwannomas)، نورینوما (neurinomas) و تومورهای سلول شوان (Schwann cell tumors) نیز شناخته می‌شوند، تومورهای خوش‌خیم و نادری هستند که از سلول‌های شوان پوشش اعصاب محیطی یا جمجمه‌ای منشأ می‌گیرند. این تومورها به‌طور معمول به صورت خودبه‌خودی ایجاد می‌شوند، اما ممکن است در محل‌های آسیب‌دیده قبلی نیز رخ دهند. بروز این تومورها در زنان کمی بیشتر از مردان است و می‌توانند در هر سنی ظاهر شوند. اگرچه بیشتر این تومورها به صورت منفرد و بدون ارتباط با هیچ سندرومی بروز می‌کنند، اما ممکن است در بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوزیس (neurofibromatosis) نیز دیده شوند. همچنین گزارش‌هایی از بروز نورولموم‌های متعدد وجود دارد. این تومورها ممکن است بدون علامت، حساس یا دردناک باشند و به ندرت پارستزی (paresthesias) ممکن است رخ دهد.

شوانومای وستیبولار (Vestibular schwannomas) که به‌عنوان نوروماهای آکوستیک (acoustic neuromas) نیز شناخته می‌شوند، تومورهای داخل جمجمه‌ای هستند که از غلاف سلول‌های شوان (Schwann cell sheath) عصب هشتم جمجمه‌ای (عصب وستیبولوکوهلیار یا vestibulocochlear nerve) منشاء می‌گیرند. میزان بروز شوانومای وستیبولار در ایالات متحده ۱۰ تا ۲۰ نفر در هر یک میلیون نفر است. شوانومای وستیبولار حدود ۸ درصد از تومورهای داخل جمجمه‌ای در بزرگسالان را تشکیل می‌دهند و ۸۰ درصد از تمامی تومورهای ناحیه سرتاسر مغز و پل مغزی (cerebellopontine angle) را شامل می‌شوند. نود درصد از این تومورها یک‌طرفه هستند و به‌طور مساوی در سمت چپ و راست تأثیر می‌گذارند. میانگین سن تشخیص این تومورها ۵۰ سال است. این تومورها در کودکان نادر هستند، به‌جز در بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوز نوع ۲ (neurofibromatosis type 2). نسبت ابتلا در زنان به مردان ۳ به ۲ است و تمامی نژادها و اقوام به یکسان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

الیگودندروگلیوماها تومورهایی هستند که از الیگودندروسیت‌ها منشأ می‌گیرند. این تومورها دارای نفوذ پراکنده بوده و ماده سفید و قشر مغز نواحی پیشانی و گیجگاهی را درگیر می‌کنند. به لحاظ پاتولوژیک، این تومورها با هسته‌های گرد و هاله‌های اطراف هسته‌ای مشخص می‌شوند و ظاهری کلاسیک به نام "تخم‌مرغ سرخ‌شده" دارند. الیگودندروگلیوماها بر اساس ویژگی‌های مولکولی از جمله جهش ایزوسیترات دهیدروژناز (IDH 1/2) و حذف همزمان بازوهای کروموزومی 1p و 19q تعریف می‌شوند. این تومورها ممکن است درجه پایین (درجه II سازمان جهانی بهداشت [WHO]) یا آناپلاستیک (درجه III WHO) باشند.

گلیوبلاستوما مولتی‌فرم (Glioblastoma multiforme) شایع‌ترین تومور بدخیم اولیه مغز در بزرگسالان است. این تومور گلیال (glial tumor) بسیار تهاجمی بوده و به سرعت رشد می‌کند و به بافت‌های اطراف مغز نفوذ می‌کند. بیماران ممکن است با علائمی مانند سردردهای شدید و مداوم، تهوع/استفراغ، تشنج، اختلالات حافظه یا زبان، یا تغییرات شخصیتی مراجعه کنند. همچنین ممکن است نقص‌های کانونی (focal deficits) مانند همی‌پارزی (hemiparesis) بسته به محل تومور وجود داشته باشد. سن شروع معمولاً بین ۴۵ تا ۷۰ سال است.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

تومور هیپوفیز توده‌ای غیرطبیعی در غده هیپوفیز (غده اصلی تولیدکننده هورمون که در قاعده مغز و درست بالای کام نرم قرار دارد) است. آدنوم‌های خوش‌خیم هیپوفیز شایع‌ترین نوع تومور هیپوفیز هستند. میکروآدنوم‌ها کمتر از ۱ سانتی‌متر و ماکروآدنوم‌ها بزرگ‌تر از ۱ سانتی‌متر هستند. ماکروآدنوم‌ها به دلیل افزایش فشار بر نواحی اطراف، به‌ویژه عصب بینایی، علائم شدیدتری ایجاد می‌کنند. کارسینوم‌های بدخیم هیپوفیز به‌ندرت توسعه می‌یابند. جرمینوماهای هیپوفیز نادر هستند؛ مردان مبتلا ممکن است دچار ژنیکوماستی شوند. کرانیوفارنژیوماها از باقی‌مانده‌های کیسه راتکه (Rathke pouch) منشاء می‌گیرند و بیشتر در کودکان و جوانان رخ می‌دهند. کیسه راتکه ممکن است به کیست‌های خوش‌خیم تبدیل شود که می‌توانند علائم ایجاد کنند. تومورهای متاستاتیک به غده هیپوفیز نادرند اما گزارش شده‌اند.

یک مننژیوم کرانیوفارنژیوم (craniopharyngioma) یک تومور مغزی است که از بافت جنینی هیپوفیز (pituitary embryonic tissue) نشأت می‌گیرد. این تومور معمولاً در بالای ناحیه زینی (suprasellar) قرار دارد و دارای اجزای جامد و کیستیک است. سن بروز این تومور می‌تواند در کودکی (حدود سنین ۵ تا ۱۵ سال) یا بزرگسالی (حدود سنین ۵۰ تا ۷۰ سال) باشد. انواع این تومور شامل آدامانتینوماتوز (adamantinomatous)، پاپیلاری (papillary) و نوع مخلوط هستند. تومورهای آدامانتینوماتوز در کودکان شایع‌تر بوده و تومورهای پاپیلاری در بزرگسالان بیشتر دیده می‌شوند. کیست شکاف راثکه (Rathke cleft cyst) ممکن است در صورتی که کیسه راثکه (Rathke pouch) به‌طور عادی بسته نشود، تشکیل شود.

همانژیوم پری‌سیتوماها (Hemangiopericytomas یا HAPs) تومورهای نادر، خوش‌خیم یا سارکوم‌های (sarcomas) با درجه پایین (یعنی تومورهای بافت همبند) هستند که از پری‌سیت‌ها (pericytes) منشاء می‌گیرند. پری‌سیت‌ها سلول‌های مشتق شده از بافت مزانشیمی هستند که اطراف مویرگ‌ها و وریدچه‌ها قرار دارند. علت‌شناسی (etiology) همانژیوم پری‌سیتوما ناشناخته است، اگرچه کارسینوژن‌های شیمیایی و تابش ممکن است در این امر مؤثر باشند.